Jako na puszczy prędkimi psy szczwana ... tak, mocny Boże, moja dusza licha do Ciebie wzdycha

Psalm 42

Przekład Jana Kochanowskiego

Jako na puszczy prędkimi psy szczwana + Strumienia szuka łani zmordowana,

Tak, mocny Boże, moja dusza licha + Do Ciebie wzdycha.

Ciebie, żywego, wieczny Boże, zdroja, + Upracowana pragnie dusza moja;

Przyjdzie wżdy ten czas, że ja swą osobą + Stanę przed Tobą?

Łzy moja karmią, potrawy płacz wieczny, + Kiedy mię coraz pyta lud wszeteczny:

"Gdzie teraz on twój, nędzniku wygnany, + Bóg zawołany?"

To człowiek słysząc umiera na poły + Pomniąc na on krzyk ludzi swych wesoły"

Które prowadzić zwykł był aż do proga + Żywego Boga.

Czemu się smęcisz, duszo moja, czemu + Omdlewasz? Panu ty ufaj, któremu

Jeszcze ja będę z radością dziękował, + Że mię zachował.

Niech się, jako chce, trwoży dusza moja, + Wieczna jest, Panie, we mnie pamięć Twoja;

Tego i Jordan, i hermońskie skały + Będą słuchały.

Na huk Twych progów wszech przepaści siły + Jedna za drugą nurty swe złożyły;

Wszytki Twe duchy i wszytki Twe wały + W mię uderzały.

Ale dzień idzie, kiedy Pan nade mną + Litość okaże, a ja pieśń przyjemną

I wpośrzód nocy zaśpiewam możnemu + Obrońcy swemu.

A teraz rzekę: Czemuś mię, mój wieczny + Boże, zapomniał, kiedy mię wszeteczny

Człowiek frasuje, a serce troskliwe + Już ledwo żywe?

W jedne mię prawie kęsy rozbierają, + Kiedy mię coraz źli ludzie pytają:

"Gdzie teraz on twój, nędzniku wygnany, + Bóg zawołany?"

Czemu się smęcisz, duszo moja, czemu + Omdlewasz? Panu ty ufaj, któremu

Jeszcze ja będę z radością dziękował, + Że mię zachował.