Bogu dusza ufa moja, to mój zamek, to ma zbroja

Psalm 62

Przekład Jana Kochanowskiego

Bogu dusza ufa moja, + To mój zamek, to ma zbroja;

W nadzieję Jego zasłony + Nie boję się z żadnej strony.

Dokąd na mię pojedziecie? + Sami wrychle tak padniecie

Jako pochylone ściany + Albo jako płot zachwiany.

Rada wasza dobrym szkodzić + A w trudności je przywodzić,

Usty przyjaźń ofiarować, + A w sercu jad szczyry chować.

Ufaj Bogu, duszo moja, + To mój zamek, to ma zbroja;

W nadzieję Jego zasłony + Nie boję się z żadnej strony.

Że człowiek zdrowia używa, + Że o nim sława uczciwa,

Ze duż ani sobą trwoży, + Pan to daje, dar to boży.

W tym nadzieję pokładajcie, + Temu serca otwarzajcie;

W nieszczęściu i w każdej trwodze + Nasza ufność zawżdy w Bodze.

Lekki naród jest człowieczy, + Nie masz tam nic, co by g'rzeczy;

By na wagę nastąpili, + Pióra by nie przeważyli.

Nikt nie ufaj światu temu + Ani rozumowi swemu;

Bogactwem cię Bóg twój nadał, + Strzeż, byś serca nie przykładał.

Raz Pan wyrzekł: "Ta rzecz dwoją, + Władza i litość, jest moja,

A jako kto zasługuje, + Takim płajcą mię uczuje."