Pana wołam, Pana proszę, ręce swe k'Niemu wynoszę

Psalm 142

Przekład Jana Kochanowskiego

Pana wołam, Pana proszę, + Ręce swe k'Niemu wynoszę,

Przed Nim krzywdę swą przekładam, + Jemu żal swój opowiadam.

Ledwe mi już ducha zstanie, + Ale Tobie, mocny Panie,

Świadome, że bez winności + Cierpię takie doległości.

Po drogach, gdzie mię widają, + Sidła na mię zastawiają;

Pójźrzę w lewo abo w prawo, + Nie stawi się nikt łaskawe.

Jesli uciec, nie masz kędy, + Nieprzyjaciół pełno wszędy,

A nikt się z tym nie opowie, + Żeby łaskaw na me zdrowie.

Do Ciebie ja, Boże żywy, + Uciekam się nieszczęśliwy;

Tyś nadzieja, Tyś na ziemi + Dział mój między żywiącemi.

Przyjmi w uszy mój płacz srogi, + Bo mię zewsząd zjęły trwogi;

Wyrwi mię z ręki ciężkiemu + Nieprzyjacielowi memu;

Zbaw' więzienia duszę moje, + Abych wyznał łaskę Twoje;

Użyją dobrzy radości + Z Twej przeciwko mnie litości.