Sławię Cię, Panie, za to, żeś mnie stworzył

Ps 139 (138) - 24 czerwca - Narodzenie Jana Chrzciciela

Przenikasz i znasz mnie, Panie, Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.

Z daleka przenikasz moje myśli, przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę,
i znasz moje wszystkie drogi.

Ty bowiem utworzyłeś moje wnętrze, i utkałeś mnie w łonie mej matki.

Sławię Ci, żeś mnie tak cudownie stworzył, godne podziwu są Twoje dzieła.

I duszę moją znasz do głębi. Nie tajna Ci istota,

kiedy w ukryciu nabierałem kształtów, utkany we wnętrzu ziemi.

Panie znasz mnie bardziej, niż ja samą siebie. Znasz, przenikasz i kochasz. 

Kochasz we mnie te miejsca mojej duszy, mojego życia,
których wstydzę się przed sobą.
Nie straszny Ci mój grzech, ból i ciemności.
Pragniesz być w tych wszystkich miejscach razem ze mną.
Chcesz je stwarzać na nowo,
by stały się na powrót arcydziełem stworzenia.

Staję przed Tobą naga, taka jaka jestem. 

Już się nie chowam, nie lękam Twego spojrzenia ale tęsknię za nim.
Twoja miłość przywróciła mi godność.
Sławię Cię Panie, żeś mnie tak cudownie stworzył, godne podziwu są Twe dzieła...

(KP)