Kościele święty, nie zapomnę ciebie

Ps 137 (136) - IV Niedziela Wielkiego Postu (B)

Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakali * wspominając Syjon.

Na topolach tamtej krainy * zawiesiliśmy nasze harfy.

...

Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską * w obcej krainie?

Psalm 137 mówi o czasach niewoli babilońskiej, kiedy po zniszczeniu Jerozolimy i upadku świątyni król Nabuchodonozor uprowadził wielu Izraelitów do Babilonii. W kontekście czytań IV niedzieli wielkieg postu, psalm jest kontynuacją opisu upadku świątyni z pierwszego czytania (nasze rozwazanie znajdź tutaj).

Tu chcę się skupić na paradoksie ukazanym w dwóch strofach psalmu:

Bo ci, którzy nas uprowadzili, żądali od nas pieśni. Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej: «Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich».

Ci, którzy nas uprowadzili, żądali od nas pieśni.

Pieśń radości wybrzmiewa z serca przepełnionego pasją, chęci życia, zapału, odwagi, poczucia sensu...

Ale to własnie ci, którzy to wszystko odebrali, żądali pieśni radości. Smutny paradoks. Przywodzi na myśl sytuacje, kiedy wbrew własnej woli... (ktoś sie obruszy - jak to, wbrew woli? przecież jesteśmy ludźmi wolnymi, mamy XXI wiek, jak to? Oto tak, "wbrew woli") W niewoli sytuacji, zasad, czyjegoś przemożnego wpływu na nasze życie, zależności, od której nie możemy sie uwolnić, przeszłości, wspomnień, pogmatwanych sytuacji... w niewoli przymusu robienia czegoś... żądali od nas pieśni! 

Jak smutny to paradoks. Niestety - czasami prawdziwy. Mamy się cieszyć, i śpiewać pieśń radości, kiedy nic do niej nie zachęca. Czy nie przeżyliśmy takich sytuacji?

Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską w obcej krainie? 

O, nikt nas nie uprowadzil do niewoli. Czasem jednak, bedąc w swoim domu, "nie jesteśmy u siebie". Czasem nawet, mając na myśli chwile, kiedy zostajemi sami ze soba, i szukamy wewnętrznego pokoju, znajdujemy, że "nie jesteśmy u siebie". I smutek jest dobrym znakiem, że coś nie jest tak. I kiedy nie możemy cieszyć się pelnią życia, może ten wielki post jest czasem, by coś konkretnie podjąć...