Boże, czemuś mię, czemuś mię, mój wieczny Boże, opuścił w mój czas ostateczny?

Psalm 22 

przekład Jana Kochanowskiego, "Psałterz Dawidów"

Boże, czemuś mię, czemuś mię, mój wieczny + Boże, opuścił w mój czas ostateczny?

Zwątpiony mój świat, żywot opłakany, + Nie ma się czego człowiek jąć stroskany.

Cały dzień wołam, Boże mój, do Ciebie, + A Ty próśb nie chcesz przyjąć mych do siebie.

Całą noc wołam, lecz wołanie moje + Nieprzejednane mija ucho Twoje.

Ale, o Panie, Panie dobrotliwy, + Tyś on mieszkaniec i stróż niewątpliwy

Miasta świętego, skąd na wszytki strony + Brzmi głos Twej chwały niezastanowiony.

Przodkowie naszy Tobą się szczycili, + A zawżdy przez Cię wspomożeń! byli.

K'Tobie wołali, a są wysłuchani; + W Tobie ufali, a niezasromani.

Ale ja com jest? Com jest, prze Bóg żywy? + Robak, nie człowiek, robak nieszczęśliwy!

Śmiech tylko ludzki, wzgarda ostateczna + Podłego gminu i przygana wieczna.

Kto potka, każdy ze mnie się naśmieje, + Nos marszczy, gębą krzywi, głową chwieje:

Bogu ten ufa, niechże go ratuje, + Niech go wyzwoli, kiedy go miłuje.

Tyś mię z żywota wywiódł matki mojej, + Jeszczem u piersi ufał w łasce Twojej;

Jeszczem w pieluchach garnął się ku Tobie + I obrałem Cię Bogiem wiecznym sobie.

Nie chciejże mię dziś w ostatniej potrzebie, + Mój wieczny Panie, odrzucać od siebie!

Śmierć przed oczyma i nieznośne męki, + A nie masz, kto by za mną podniósł ręki.

Wilcy mię zewsząd srodzy otoczyli, + Zewsząd mię wilcy zawarli otyli;

Paszczeki na mię rozdarli straszliwe, + Jako lew srogi zwierzę łupiąc żywe.

Rozpłynąłem się jako woda prawie, + Kość nie została żadna w swoim stawie.

Jako wosk płynie, kiedy słońce grzeje, + Tak moje serce w tęsknicy niszczeje.

Moc moja wszytka i siła wrodzona + Wyschła tak jako skorupa spalona.

Na poły zmartwiał język upragniony; + Grób swój przed sobą widzę otworzony.

Zaskoczyła mię wściekłych psów gromada. + Obegnała mię niecnotliwa rada;

Przebili ręce, nogi mi przebili, + Wszytki me kości przez skórę zliczyli.

Myśl nacieszywszy pasą oczy swoje, + Na niesłychane patrząc męki moje.

Podzielili się moimi szatami, + O suknią moje miotali kostkami,

Ty mię, mój Panie, nie racz odstępować, + Tyś moja siła, Ty mię chciej ratować!

Szabli okrutnej, psom wściekłym, lwom srogim, + Obroń mię bystrym źwierzom jednorogim!

A ja Twe imię bracie j swej objawię, + W pośrzodku zboru chwałę Twą rozsławię:

O, którzy Panu w bojaźni służycie + I Jakubowym domem się liczycie,

Czyńcie cześć Panu, Jego moc wyznajcie, + Jego w swych sercach bo jaźń zachowajcie;

Bo Ten nie gardzi prośbą ubogiego + Ani przede mną skrył oblicza swego.

Usłyszał płacz mój, gdym ratunku prosił; + Przeto go będę na wszytek świat głosił;

Przed zborem Jego, przed Jego wiernymi + Uiszczę Mu się obiatami swymi.

Będą jeść ludzie głodem utrapieni, + Ale i będą hojnie nasyceni;

Dadzą cześć Panu, którzy Go szukają. + Ich serca w cale wieczny wiek przetrwają.

Świat się obaczy, jako ziemia wielka, + Poda się Panu w moc kraina wszelka,

Wszytki narody przed Nim będą padać; + Pańska jest zwierzchność: Ten ma światem władać.

Bogacze ziemscy za stół Jego siędą + I dobrowolnie hołdować Mu będą.

Owa ktokolwiek winien ciało w ziemię, + Da chwałę Panu; po nim jego plemię.

I tak do końca, póki świata zstawać, + Będą to sobie przez ręce podawać.

Będą ci zawżdy, którzy w każdym wieku + Chęć opowiedzą Pańską ku człowieku.