Serce mi każe śpiewać panu swemu

Psalm 45

Przekład Jana Kochanowskiego

Serce mi każe śpiewać panu swemu,

A sercu język posłuszny pełnemu

Odbiera słowa i nowy rym dzieje;

Ledwie tak prędko pisarz pismo leje.

          Żaden, o królu, żaden twej urody

          Nie dojdzie między ludzkimi narody,

          Żaden wdzięczności pięknej twarzy twojej:

          Hojnie-ć użyczył Pan Bóg łaski swojej.

Przypasz do boku swój miecz uzłocony,

Cny bohatyrze, miecz na wszytki strony

Sławny i znaczny; z tym się ty rusz śmiele

I grom' niechętne swe nieprzyjaciele!

          Prawda i ludzkość twój wóz niech sprawuje,

          A sprawiedliwość wodzami szafuje;

          Za tych powodem, o królu cnotliwy,

          Będziesz poczynał ręką swoją dziwy.

Twe ostre strzały są nieuchronione,

Tymi ugodzisz w serca za jątrzone

Swych nieprzyjaciół, a strachem twej zbroje

Możne narody przyjmą jarzmo twoje.

          Stolicy twojej, o niezwyciężony

          Królu, żaden kres nie jest założony;

          Laska rozmiaru, laska prostowania

          Jest laska, królu, twego panowania.

Umiłowałeś sprawiedliwość świętą,

Masz w nienawiści bezbożność przeklętą;

Przeto cię Pan twój znaczną przed inszymi

Uczcił powagą rówienniki twymi.

          Piżmem i mirrą pachną drogo tkane

          Twe szaty, w skrzyniach słoniowych chowane;

          Zewsząd ci rozkosz płynie, między swymi

          Córy królewskie masz ulubionymi.

Otóż i pannę dawno pożądaną

Masz wedla siebie złotem przyodzianą.

Słuchaj mię, zacna królewno, a moje

Życzliwe słowa włóż pod serce swoje.

          Już teraz matki i miłej rodziny,

          Już zapamiętaj ojczystej krainy;

          Król cię ulubił sobie przed wszytkimi,

          A ty go zwycięż posługami swymi! 

Tobie bogata Tyros, o królowa,

Już dawno zacne upominki chowa;

Lubo kto skarby, lub kto hard dzielnością,

Wszyscy przed tobą padną z uczciwością.

          Perły a złoto i drogie kamienie -

          Ubiór tej zacnej panny i odzienie,

          Ale przy twarzy gaśnie ubiór złoty,

          A zaś urodę przeważają cnoty.

Taka, o królu wszech możniejszy, żona

Dnia dzisiejszego tobie przyniesiona;

Z nią orszak panien, krewnych liczba wielka,

Bębny i trąby, i muzyka wszelka.

          Lecz i ty, panno, nie szukaj przyczyny

          Łez niepotrzebnych; wrychle (da Bóg!) syny

          Miasto rodziców oglądasz, a zatem

          Doczekasz, że i władać będą światem.

Zdrów bądź, o królu, ciebie ja wdzięcznymi

Nie przepamiętam nigdy rymy swymi;

A póki harfa palców słuchać będzie,

Zacna być musi twoja sława wszędzie.