Co się chlubisz, niewstydliwy, z niecnot swoich?

Psalm 52

Przekład Jana Kochanowskiego

Co się chlubisz, niewstydliwy, + Z niecnot swoich? Jest Bóg żywy,

Który świat i ludzkie rzeczy + Ustawicznie ma na pieczy.

Myśli twoje są zdradliwe + I postępki niewstydliwe;

Język ostrej brzytwie równy + Nieprzyjaciel dobrym główny.

Niecnotę cnocie przekładasz, + Imo prawdę kłam powiadasz;

A cokolwiek ludzi gubi, + To samo twe ucho lubi.

Przeto cię też Bóg na ziemi + Nie ścierpi między żywemi,

Ale cię i z domem twoim + Wykorzeni w gniewie swoim.

A dobrzy patrząc z daleka + Na upad złego człowieka

Będą się tym więcej bali, + Ale będą się i śmiali.

"Otóż - rzeką - on, co w złocie + I co ufał w swej niecnocie,

A w Bogu nie kładł nadzieje, + Dziś widzim, co się z nim dzieje."

A ja jako osobliwy + W domu Pańskim krzak oliwy

Kwitnąć będę, bom na wieki + Wdał się do Pańskiej opieki.

Miej dziękę, dobrych obrońca + A złych skaźca! Ja do końca

Chcę czekać Twej łaski świętej, + U Twych wiernych zawżdy wziętej.