Słuchaj, wierny mój zborze, otwórz uszy swoje a do serca poważne przypuść słowa moje!

Psalm 78

Przekład Jana Kochanowskiego

Słuchaj, wierny mój zborze, otwórz uszy swoje + A do serca poważne przypuść słowa moje!

Dziwne gadki wam powiem, dziwne przypowieści, + Lecz jako dziwne, tak też i prawdziwe wieści,

Czegośmy się od ojców naszych nasłuchali, + Kiedy siłę i cuda Pańskie wyznawali.

Wola Jego tak była: to prawo wszytkiemu + Potomstwu jest podane Izraelowemu,

Aby ojcowie synom wiecznie winni byli + Dzieje Pańskie przekładać, a ci się uczyli

Pana w potrzebach szukać, sprawy pamiętali + I Jego świętobliwych ustaw przestrzegali.

Aby nie byli ojcom podobni, spornemu + Narodowi i łaski Pańskiej niewdzięcznemu,

Którzy niedobrze się w swej czuli powinności + Ani postępowali z Bogiem w uprzejmości.

Synowie Efrajmowi, męże doświadczeni + I łukiem nieomylnym władać nauczeni,

W potrzebie tył podali; czemu? Bo wzgardzili + Przymierzem Pańskim ani praw posłuszni byli.

Dobrodziejstwa i cudów Jego zapomnieli, + Które ich starszy w polach egipckich widzieli:

Morze na poły przedarł, one przeprowadził, + Wodę i stąd, i zowąd jako wał usadził;

Przydał im wodze: na dniu obłok znakomity, + A w nocy nieprzejźrzanej ogień niepokryty.

Twardą skałę przeraził, a oto z kamienia + Zdrój przeźrzoczysty wypadł nowego strumienia;

A ci tam więc pragnienie wodą ugasili, + Ale Pana przeciwko sobie zapalili

Kusząc go w sercach swoich, a niehamownemu + Pożądając pokarmu brzuchowi swojemu.

"To już - powiada - laską uderzył, a z skały + Zdrój wystrzelił i bystre strumienie wezbrały:

Będzie li też chleba mógł także nagotować + I głodne ludzi swoje mięsem opatrować?"

To Pan słysząc wielkim jest gniewem poruszony, + Wielki na niewdzięczny lud ogień zapalony

Przeto, że wszechmocności Jego nie dufali + Ani w Nim swej nadzieje, głupi, pokładali.

I zebrał płodne chmury, i otworzył nieba, + I spuścił im dostatek niebieskiego chleba.

Chleb anielski człowiek jadł; jeszcze mało na tym: + Rozkazał Eurom stanąć, wiatr z południa zatym

Ćmę wielką ptastwa przygnał, jakie więc zamieci + W piaszczystych polach pędzi, gdy pierzchliwy leci.

W obóz prosto i wkoło namiotów padali + Ptacy nieprzeliczeni, a ci używali,

Używali do sytu; chęć przedsię zostaje, + A Pan wedla łakomstwa dostatku dodaje.

Jeszcze jedli, jeszcze im w gębie mięso tkwiało, + Gdy się Pańskie przeklęctwo na nich okazało:

Ludzie co naprzedniejszy, ludzie znakomici + We wszytkim Izraelu nagle są pobici.

Imo to wszytko przedsię ani nie przestali + Swych złości, ani dziwów Pańskich uważali;

Więc też w rozlicznych troskach strawili swe lata + I przed czasem nędznego dokonali świata.

Przygodami, nieszczęściem dziwnym utrapieni + A prawie widomymi plagami dotlenieni,

Dopiero niebożęta do Pana wzdychali, + Dopiero się do Niego z płaczem uciekali.

I wspomionęli, że Pan ich jest zbawicielem, + Że Bóg ze wszech nawysszy ich odkupicielem.

Więc sobie twarzy smutne i mowę zmyślali + Nabożną, ale serca nic nie przykładali

Ani Panu w przymierzu zachowali wiary. + Ale Pan, który nie ma w miłosierdziu miary,

Sam z chęci swej zatłumił i zatarł ich złości + Ani się dał rozwodzić swej zapalczywości;

Wspomionął, że są ciało i duch niewrócony, + Kiedy raz będzie z swego mieszkania ruszony. 

Jako wielekroć oni Pana obrazili + W pustyniach twardych i do gniewu przywodzili

Szemrząc przeciwko Jemu i z swej nikczemności + Miarkując Jego siłę i Jego możności,

Nie pomnieli, jako Pan dziwnie je wybawił + I połamawszy pęta na swobodzie stawił.

Jako cuda niezwykłe, cuda niesłychane + W Egiptcie okazowa!: rzeki nieprzebrane

W krew' obrócił; krwią wszytki strumienie płynęły, + A w nieznośnym pragnieniu ludziom usta schnęły;

To je mszyce rozliczne i muchy kąsały, + To żaby po pałacach mierzione czołgały,

To chrząszcze, to szarańcza zboża polne żarły, + Mrozem winnice więdły, mrozem sady marły;

Grad woły, grad wielbłądy na ziemię obalił, + A jeśli co grad minął, to grom srogi spalił.

Gniew Pański na nie przyszedł, przyszło udręczenie + I ciężkie niewidomych szatanów trapienie.

A śmierć nie próżnowała jednako morzęcy, + Okrutna, wieki ludzkie i rodzaj bydlęcy.

Płód we wszytkim Egiptcie pierworodny zbiła + I kwiat rzeźwiej młodości nagle posuszyła.

A Pan lud swój wybrany zajął jako owce + I przeprowadził w cale, a ich przeszladowce

Bystre morze pożarło; wiódł je pustyniami + Aż do kraju, który wziął sam swymi rękami

I wyrzucił im g'woli pohańce butliwe + A między nie podzielił włości osobliwe.

I mieszkali w ich zamcech, a przedsię nie byli + Wdzięczni tak znacznej łaski; przedsię odstąpili

Ustaw Pańskich i także jako ich ojcowie + Nie wytrwali statecznie w podanej umowie.

Obrócili się na zad jako łuk zdradliwy + Za nagłym wyciągnionej spadaniem cięciwy.

Bogów sobie z kamienia nowych nakowali + I nikczemnym szaleni słupom się kłaniali.

Co Pan widząc na oko wielce się zapalił + I chęć od Izraela wszytkę swą oddalił.

Namiotem i ołtarzmi wzgardził silońskiemi, + Gdzie był mieszkanie sobie ulubił na ziemi.

Arkę nieprzyjaciołom, znak swej wielmożności, + Podał w ręce, podał swej pamiątkę zacności.

On swój lud ulubiony i dziedzictwo swoje + Przywiódł na ostre miecze i na ciężkie boje;

Młódź wysieczono, panny szlubu nie czekały, + Kapłani zbici, wdowy pogrzebu nie miały.

Ocucił się Pan, jako gdy kto snem zmorzony + Wyspał wino wczorajsze i wstał wytrzeźwiony,

I zadał sromotny raz nieprzyjacielowi, + I podał go na pośmiech wszytkiemu wiekowi.

Ale władze i rządu ani Jozefowym, + Ani zacnym potomkom zlecił Efrajmowym;

Judzie zlecił, syjońskie umiłował skały, + Na których kościół sobie zbudował tak trwały

Jako ziemia lub niebo, które tak stworzone, + Ze starością na wieki nie będzie zwątlone.

Więc Dawida, co teraz za owcami chodził, + Obrał królem, aby lud izraelski wodził,

A ten je z pilnością pasł i mądrze sprawował, + Jako urząd pasterski jego potrzebował.