Nad rzekami Babilońskiéj ziemie

Psalm CXXXVI. U Żydów 137.

Przekład Ks. Jakóba Wujka

Płacz a lament ludzi cnotliwych na okrutniki, którzy lud Boży ciążą a nędzą.

Nad rzekami Babilońskiéj ziemie, tameśmy siedzieli i płakali, gdyśmy wspominali na Syon.

Na wierzbach w pośród jéj powieszaliśmy muzyckie naczynia nasze.

Bo nas tam pytali, którzy nas w niewolą zagnali, o słowach pieśni: a którzy nas zawiedli: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich.

Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w cudzéj ziemi?

Jeźli cię zapomnę, Jeruzalem, niech zapomniona będzie prawica moja.

Niechaj przyschnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał: jeźlibym nie pokładał Jeruzalem na początku wesela mego.

Pomnij, Panie! na syny Edom, w dzień Jeruzalem, którzy mówią: Spustoszcie, spustoszcie aż do gruntu w nim.

Córko Babilońska, nędznico! błogosławiony, który tobie odda nagrodę twoję, którąś nam zadziałała.

Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dzieci twe o opokę.