Śpiewnik Liturgiczny Ks. Głodkiewicza (w śpiewniku jako Psalm 125)
Gdy Pan niewoli skruszył nam kajdany,
Pozwolił Syon oglądać kochany;
Ledwo nam serce nie pękło z radości,
Ni język zdołał wynurzyć wdzięczności.
I jednogłośny był okrzyk pogański:
Że to cud wielki, że to jest cud Pański.
Wraca nam wolność, wraca nam ojczyznę.
Zgromadź tu Panie w bystrej rzeki pędzie,
I resztę braci rozprószonych wszędzie.
Kto sieje we łzach, w smutku i goryczy,
Ten zbierać będzie w radości, w słodyczy.
I oni idąc pędzeni w niewolę,
Łzami obsiali okrutną niedolę.
Niechże więc teraz do radości szopy,
Wspólnie już znoszą swego żniwa snopy.
No comments:
Post a Comment