Jakże to dobrze wyznawać Pana najwyższej chwały i mocy!

Psalm 91 

w przekładzie Franciszka Karpińskiego

Ten Psalm ma tytuł w Hebrejskim: Psalm Pieśni w dzień Sabbatu. Jest niepewnego Autora i czasu. Traktuje zaś: o Opatrzności, o stworzeniu, o krótkiem szczęściu niezbożnych a długiem sprawiedliwych.

Jakże to dobrze wyznawać Pana + Najwyższej chwały i mocy!

I litość jego wysławiać z rana, + I prawdę jego wśrzód nocy.

          Grając ci, Panie, na arfie złotéj, + Pienia połączę wdzięczności;

          Patrząc na dziwne rąk Twych roboty, + Serce mi skacze z radości.

Jakże są wielkie Twe dzieła, Panie! + Jakże głębokie Twe myśli!

Szalony człowiek nie zważa na nie, + A głupi próżno je kryśłi.

           Gdy się nieprawość wzniesie, jak trawa, + Błyśnie na chwilę i padnie;

           Twoja zaś, Boże najwyższy, sprawa + Na wieki światem tym władnie.

Oto Twój, Panie, przeciwnik zginie, + Zginie, kto z Tobą nie radzi,

Ni się postrzeże, jak w złej godzinie + Pomsta go Twoja wygładzi.

           Jak jednoroziec głowę mą wzniosę, + Dojdę starości zgrzybiałéj,

           Twojej litości będę pił rosę, + Pełen i wieku i chwały.

Z pogardą na me wrogi spojźrzałem, + Bo względów byli nie warci,

Potym wieść tylko o nich słyszałem: + Że własną złością potarci.

           Jak palma, kwitnie mąż sprawiedliwy + Wzrośnie wraz z cedrem Libańskim,

           Kwitnie, bo go sam Bóg szczepił żyw + I na przysionku wzrósł Pańskim.

A kiedy dojdzie pory sędziwéj, + Nic z swej żywości nie straci;

Iść będzie, głosząc, że Bóg prawdziwy + Każdemu za swe odpłaci.