Pódźcie, przed naszym Panem śpiewaymy, ochoczm sercem cześć mu oddaymy

Psalm 95

Przekład Franciszka Karpińskiego (Ps XCIV)

Ten Psalm w Hebrayskim także tytułu nie ma, w Greckim zaś tłumaczeniu przyznany Dawidowi. Złożony zaś był albo od Moyżesza (jak sądzą Żydzi) roku czterdziestego błąkania się Izraelitów po puszczy; albo od niepewnego jakiego autora, napominającego Żydów, ażeby chwalili Boga, i nie mruczeli na niego.

Pódźcie, przed naszym Panem śpiewaymy, + Ochoczm sercem cześć mu oddaymy

Uprzedźmy jego twarz świętą zrana, + Niech od nas pierwszych będzie wzywana.

Pan to jest wielki nad wszystkie pany, + W ręku są jego ziemi tey ściany,

Jego jest morze, on góry sklepił, + On swoją ręką ziemię ulepił.

Pódźcie, padniymy mu na kolana, + I płaczmy, ręce wznosząc do Pana;

Bogiem i Oycem nam nazywa się, + My trzodą jego, która sam pasie.

Dziś, jeśli jego głos usłyszycie, + Całem go sercem przyjąć pomniycie:

Nie idźcicie, mówi, oyców swych torem, + „Co szli na puszczy ze mną uporem.

Zawsze mię kusząc słuchać nie chcieli, + „Szukali cudów, choć je widzieli;

Gdym zaś ludowi memu pobłażał, + „Przez lat czterdzieści on mię urażał.

I rzekłem: błędu serca słuchali’ + „Mych sprawiedliwych dróg nie poznali;

Przeto przysięgłem w gniewie nad niemi, + „Że do mey świętey nie wniydą ziemi.”