Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu

Ps 138 (137), V Niedziela Zwykła C

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca...

Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, 
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

Psalm 138 jest hymnem dziękczynnym. Psalmista zwraca się do Boga wobec aniołów, swoją wdzięczność chce wypowiedzieć w przybytku Pańskim - w miejscu, które jest ofiarowane Bogu, by było znakiem Jego obecności pośród ludu:

Pan tak przemówił do Mojżesza: I uczynią Mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was. (Wj 25, 8)

Tobie, Panie, który niczego nie potrzebujesz, spodobało się, żeby przybytek, w którym mieszkasz, był pomiędzy nami. (2 Mch 14, 35)

Przybytek Pański jest miejscem szczególnej obecności Boga wśród ludzi, miejscem, gdzie Bóg przychodzi. Z drugiej strony jest miejscem, gdzie udaje się człowiek, by szukać Boga, albo by schronić się u Niego:

Ja zaś dzięki obfitej Twej łasce, wejdę do Twojego domu, upadnę przed świętym przybytkiem Twoim przejęty Twoją bojaźnią. (Ps 5, 8)

Chciałbym zawsze mieszkać w Twoim przybytku, uciekać się pod cień Twoich skrzydeł! (Ps 61, 5)

Jak miłe są przybytki Twoje, Panie Zastępów! Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników. (Ps 84, 2. 11)

Zdarza się, że Pan sam wlewa w serce człowieka pragnienie pozostawania w Jego domu po wszystkie dni - przez całe życie. 

O jedno tylko proszę Pana, o to zabiegam: żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu przez wszystkie dni życia, abym kosztował słodyczy Pana, stale się radował Jego świątynią. (Ps 27)

Wiele osób realizuje to powołanie do życia ukrytego w przybytku Pańskim gromadząc się w klasztorach lub na pustelniach. Możena jednak "żyć w przybytku Pańskim" pozostając w świecie. Tak żyła Maryja - Jeje życie było zatopione w Bogu; papież Benedykt XVI mówi o "domu", jaki zbudowała sobie Matka Pana ze słowa Bożego:

Maryja „w słowie Bożym czuje się jak u siebie w domu, z naturalnością wychodzi i wchodzi z powrotem. Ona mówi i myśli według słowa Bożego; słowo Boże staje się Jej słowem, a Jej słowo rodzi się ze słowa Bożego. W ten sposób objawia się również, że Jej myśli pozostają w syntonii z myślami Bożymi, że Jej wola zjednoczona jest z wolą Boga” (Deus Caritas Est 41)

Podobnie wśród świata sowją pustelnię odnalazł Thomas Merton. Kiedy zmuszony był opuścić swój klasztor (był trapistą), tak wyznacyzł sobie "pustelnię":

Twoja wola jest moją celą, Twoja miłość  - moją samotnością (T. Merton)