Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Ps 126 (125) - V Niedziela Wielkiego Postu, C

Gdy Pan odmienił los Syjonu, wydawało się nam, że śnimy.

Usta nasze były pełne śmiechu, a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między poganami: «Wielkie rzeczy im Pan uczynił».

Psalm 126 czytamy dziś jako część Liturgii Słowa V Niedzieli Wielkiego Postu, której sercem jest Ewangelia wg. św. Jana, fragment o jawnogrzesznicy. 

Przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz? …
Jezus … rzekł do nich: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień. Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił? A ona odrzekła: Nikt, Panie! Rzekł do niej Jezus: I Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz. (Ewangelia na V N. WP, J 8, 1-11)

Zobaczmy dramat opisanej sytuacji: zaciętość faryzeuszy, nabrzmiałe emocje tłumu gotowego do kamienowania, ciekawość i antycypowaną satysfakcję tych, którzy wystawili na próbę Nauczyciela z Nazaretu, szamotanie się kobiety w daremnej próbie obrony. Na tle tego wydarzenia z mocą rysuje się NOWOŚĆ EWANGELII. Jezus czyni coś zupełnie nowego, niespodziewanego, rewolucyjnego wobec utartego sposobu pojmowania Prawa. Pochwyconej na grzechu, którą społeczeństwo już potępiło i odrzuciło, Pan darował nowe życie: I Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz. 

Jak bardzo słowa Psalmu oddają sytuację kobiety! Przeczytajmy raz jeszcze:

Gdy Pan odmienił los Syjonu, wydawało się nam, że śnimy. Usta nasze były pełne śmiechu, a język śpiewał z radości. Mówiono wtedy między poganami: «Wielkie rzeczy im Pan uczynił».

Te słowa mogłyby być fragmentem opowiadania kobiety o tym, co Jezus uczynił dla niej:

Gdy Pan odmienił mój los, wydawało mi się, że śnię. Usta moje były pełne śmiechu, a język śpiewał z radości. Mówiono wtedy: «Wielkie rzeczy jej Pan uczynił».

Te słowa są też fragmentem świadectwa każdego z nas - każdego, kto doświadczył odpuszczenia grzechów. Za każdym razem, kiedy nawracamy się i wyznajemy grzechy, Pan daruje nam nowe życie: I Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz. Przekreśla to, co było, a otwiera przed nami drogę dobrego życia.